placuszki z ricottą

Kolejny już przepis na placuszki. Tych znajdziecie na blogu już mnóstwo. To świetne śniadanie dla dzieci, wysoko energetyczne, z niewielką ilością cukru (lub bez, jeśli podamy placuszki np. tylko z dojrzałymi bananami). Bardzo lekkie, puszyste. Pyszne. Ricottę możecie właściwie zastąpić twarożkiem typu "almette" lub twarogiem śmietankowym, raz zmielonym. S

Spróbujcie koniecznie!

Składniki:

• 250 g ricotty
• 125 g mleka
• 2 duże jajka, oddzielnie żółtka i białka
• 100 g mąki pszennej
• 30 g masła (roztopionego) + ekstra do smażenia
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• szczypta soli

+ cukier puder do posypania gotowym placuszków lub np. miód lub syrop klonowy lub/oraz owoce

Przygotowanie:

1. Ricottę, mleko, cukier i żółtka mieszamy na gładką masę. Nie potrzeba do tego miksera, składniki szybko się łączą podczas mieszania np. trzepaczką. Dodajemy rozpuszczone masło i mieszamy. Dosypujemy mąkę i proszek do pieczenia, mieszamy. Na końcu dodajemy ubite na sztywno białka jajka i mieszamy z ciastem, bardzo delikatnie.

Na rozgrzanej patelni teflonowej smażymy niewielkie placuszki, dość krótko z obu stron, do złotego koloru.

Podajemy z cukrem pudrem, syropem klonowym lub owocami.

Smacznego!

makaron z pomidorami, ricottą i boczkiem

Są takie produkty, które zazwyczaj staram się mieć w lodówce i w spiżarni. W lodówce - jajka, parmezan, trochę wędzonego boczku (zapakowanego próżniowo) i nutellę (ale to nie na temat :)). W spiżarni mam zawsze kilka rodzajów makaronu, pomidory w puszce i najlepszą oliwę z oliwek. To podstawa dla wielu dań z makaronów, szczególnie mi bliskich, gdy potrzebuję przygotować ekspresowy obiad, max w 20 minut. Taki jest dzisiejszy przepis. Ricottę kupiłam niedawno i tak czekała w lodówce na swój czas. Wreszcie nadszedł...

Składniki (dla 4 osób):

• ulubiony makaron (po około 70 g suchego makaronu na osobę)
• 1 puszka pomidorów
• 400 ml passaty pomidorowej
• około 200 g wędzonego boczku, pokrojonego w drobną kostkę
• 150 g ricotty
• garść świeżo startego parmezanu
• 1 mała cebula, posiekana w drobną kostkę
• 2 ząbki czosnku czosnku, drobno posiekany lub przeciśnięty przez praskę
• sól i świeżo mielony czarny pieprz
• listki świeżej bazylii
• oliwa z oliwek

Przygotowanie:

1. Na łyżce rozgrzanej oliwy podsmażamy boczek. Smażymy do czasu, aż będzie chrupiący i dodajemy cebulę razem z czosnkiem. Smażymy wszystko przez kilka minut (cebula ma się tylko zeszklić), często mieszając. Dodajemy pomidory i passatę i dusimy na wolnym ogniu, aż sos zmniejszy swoją objętość i zgęstnieje.

2. W międzyczasie gotujemy makaron al dente w dużej ilości osolonej wody.

3. Do sosu pomidorowego, gdy już zgęstnieje, dodajemy ricottę, mieszamy i wszystko doprawiamy solą i pieprzem do smaku. 

Uwaga! Pamiętajcie, że ricotta ma raczej mdły smak, więc próbujcie sosu i znajdźcie odpowiednie proporcje soli i pieprzu!

4. Ugotowany makaron odcedzamy i bardzo gorący wrzucamy do sosu. Dodajemy starty parmezan, szybko mieszamy i podajemy z listkami świeżej bazylii.

Jak każdy makaron, tak i ten podajemy od razu po przygotowaniu. Odgrzewany jest po prostu niesmaczny!

Buon appetito!

[Smacznego!]

krewetki z patelni z czosnkiem i chilli

Dokładnie pamiętam ten moment, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam krewetkę na talerzu. Niewiele zabrakło bym zemdlała. Mnie - dziewczynce z małego miasteczka - wychowanej na schabowym i chlebie z cukrem, postawiono przed nosem talerz parujących robali. To był  początek lat 90 - tych, Hiszpania, a ja płakałam jak bóbr, że chcę frytek albo pizzy.

Minęło ponad 20 lat i wiele się zmieniło. Chleba z cukrem już bym chyba nie zjadła, za to za krewetkami przepadam. To obok ośmiornicy i muli moje ukochane owoce morza. Ośmiornica grillowana z odrobiną soku z cytryny, mule w białym winie i właśnie krewetki z patelni z czosnkiem i chilli to moje TOP 3, jeśli chodzi o dania przygotowywane z owoców morza. I może zgrzeszę, ale szczerze powiem, że z chęcią zamieniłabym schabowego właśnie na tę trójkę.

Jednak dziś o tych trzecich. Powiem wam, jakie krewetki kupuję. Tam, gdzie krewetki często występują, traktowane są jako proste pożywienie i są raczej tanie. Jednak im dalej od miejsca połowów, tym stają się bardziej wyrafinowanym składnikiem potraw. To proste, im dalej od miejsca połowu, tym krewetki są droższe. Kolejną podstawą wyznaczającą ich cenę, jest rozmiar krewetek. Rozmiar, a co za tym idzie cenę określa się liczbą krewetek mieszczących się w jednym funcie (ok. 450 g). Stąd też oznaczenia np. 16/21 czy 31/40 (minimalna i maksymalna ilość krewetek na funt). 

Jeśli macie okazję kupić krewetki świeże, to super. Pamiętajcie jednak o jednej podstawowej zasadzie. Świeże docierają do Polski zawsze w czwartki! Jeśli więc chcecie kupić krewetki w środę, dobrze się zastanówcie!

Musicie wiedzieć, że zależnie od gatunku surowe krewetki mogą być kremowe, żółte, niebieskie lub jasnobrązowe. Swój różowy kolor przybierają jednak wszystkie podczas obróbki w wysokiej temperaturze. Mrożone krewetki mogą być już obgotowane, jak i zupełnie surowe. Ja staram się kupować te drugie i zawsze w pancerzach. Oczywiście, im większe tym lepsze. 

Zawsze wychodzę z założenia, że wolę pewne droższe produkty jeść rzadziej, ale jak najlepszej jakości. Im lepsze krewetki kupicie,tym będą smaczniejsze i tym mocniej je pokochacie.

A teraz do rzeczy...

Czego potrzebujemy? Porcja dla 4 mniej głodnych lub 2 bardzo głodnych osób:

• 1/2 kg dobrej jakości krewetek (jeśli kupujecie mrożone, rozmroźcie je wcześniej - koniecznie w lodówce, do której wkładamy je noc wcześniej. Pamiętajcie, by nie rozmrażać żadnych owoców morza, także ryb w cieple. To może zagrażać waszemu zdrowiu)
• około 8 ząbków czosnku, posiekanych w drobne plasterki (dużo? uwierzcie mi, nie będziecie mocno zionąć ogniem)
• 1 świeża papryczka chilli, posiekana drobno (jeśli nie lubicie dań pikantnych, usuńcie pestki - one są najostrzejsze; jeśli lubicie bardzo pikantne - dodajcie więcej)
• 1/2 pęczka posiekanej natki pietruszki
• około 5 - 6 łyżek oliwy z oliwek najlepszej jakości
• sól i świeżo mielony czarny pieprz

+ do podania - świeża lub zgrillowana bagietka (kawałek bagietki zamoczonej w oliwie, w której smażone były krewetki to prawdziwa poezja!)

Jak je przygotowujemy?

Pamiętajcie, że krewetki przygotowujemy tuż przed podaniem. Odgrzewane już nie smakują!

1. Rozmrożone krewetki lekko osuszamy i skrapiamy kilkoma kroplami oliwy. Dodajemy połowę przygotowanego wcześniej czosnku i ostrej papryczki i mieszamy. Zostawiamy pod przykryciem, do zamarynowania na około 30 minut. Ja swoich krewetek nie obieram z pancerzy, tylko lekko nacinam i ładnie się marynują. Jak chcecie obrać, okej. Mnie odpowiada jedzenie krewetek rękoma i lekkie pobrudzenie się.

2. Po kilkudziesięciu minutach zabieramy się zasmażenie. Na patelnię wlewamy kilka łyżek oliwy. Ważne, by całkiem pokryła dno, może nawet być jej nieco więcej. Gdy będzie bardzo gorąca wrzucamy krewetki. Najlepiej smażyć w dwóch partiach, na dużym ogniu. Krewetki mają się smażyć, nie dusić! Po chwili dodajemy pozostały czosnek i papryczkę. Smażymy po około minutę z jednej strony (w sumie maks. 4 minuty!). Na koniec dodajemy natkę i doprawiamy wszystko solą i pieprzem.

Podajemy natychmiast! Ja zazwyczaj stawiam na środku stołu dużą patelnię z krewetkami, obok kawałki bagietki! Jedzenie ze wspólnej "miski" zbliża :)

Do tego dużo dobrej jakości schłodzonego lekko białego wina i jest idealnie! Cholera, chyba jestem głodna :)

Smacznego!

zapiekane gnocchi z sosem pomidorowym

Gnocchi (czytamy niokki, nie gnoczi :)) to jedno z moich ulubionych włoskich dań. Świetne w towarzystwie masła, parmezanu i grubo mielonego pieprzu, pasty truflowej albo sosu pomidorowego. To ostatnie danie uwielbiają także dzieci, co mam sprawdzone. 

Dlatego dziś ten post i ten przepis. Banalnie prosty, szybki. Idealny na obiad w środku tygodnia. Mięciutkie ziemniaczane kluseczki w towarzystwie pomidorów podałam zapieczone z serem i jedli wszyscy z ogromnym smakiem.

Uwaga! Ja wykorzystałam gotowe gnocchi. Jestem zbyt leniwa, by robić je samodzielnie, szczególnie, że można kupić naprawdę dobrej jakości. Jak macie ochotę lepić je sami,bardzo proszę! :)

PS. Wszystkie mamy, zatroskane obecnością białego wina w składzie sosu, uspokajam. Podczas obróbki cieplnej alkohol z wina wyparowuje w 100 % i taki sos spokojnie możemy podawać dzieciom. Jeśli mimo wszystko macie opory, pomińcie ten składnik, choć smak będzie uboższy.

Składniki:

• opakowanie gotowych, włoskich gnocchi 
• 2 kule białej mozzarelli
• 8 dużych dojrzałych pomidorów, obranych ze skórki, wypestkowanych i pokrojonych w kostkę (o tej porze roku możecie użyć pomidorów w puszce - potrzebujemy 2)
• 1 duża cebula, pokrojona w drobną kostkę
• 2 ząbki czosnku, przeciśnięte przez praskę
• 50 ml białego wytrawnego wina
• garść listków świeżej bazylii
• sól, świeżo mielony czarny pieprz i ewentualnie szczypta cukru
• oliwa z oliwek

Przygotowanie:

1. Zaczynamy od sosu. W głębokiej patelni rozgrzewamy oliwę (2 - 3 łyżki). Podsmażamy posiekaną cebulę i czosnek, na niewielkim ogniu, na złoty kolor. Uwaga, by nie przypalić! Po chwili wlewamy na patelnię wino i czekamy aż odparuje.

2. Teraz wrzucamy na patelnię posiekane pomidory, przykrywamy i dusimy na małym ogniu, aż sos zgęstnieje, a pomidory się rozpadną. Może to potrwać około 10 - 15 minut. Co jakiś czas mieszamy, a jeśli zacznie przywierać dodajemy łyżkę wody, nie więcej.

3. W międzyczasie możemy zacząć gotować gnocchi. Pamiętajcie, że gotują się jakieś 3 minuty max, więc dobrze zaplanujcie czas :) Teraz także możemy nastawić piekarnik na 200 st. C bez termoobiegu.

4. Gdy sos jest już odpowiednio gęsty, doprawiamy do solą, pieprzem i ewentualnie szczyptą cukru. Wyłączamy ogień i wrzucamy do niego gnocchi. Mieszamy delikatnie i przekładamy wszystko do naczynia żaroodpornego. Na wierzchu układamy plastry mozzarelli.

5. Naczynie wstawiamy bez przykrycia do piekarnika. Pieczemy około 15 minut, aż ser ładnie się zarumieni.

Podajemy na gorąco!

Smacznego :)

ryż zapiekany z jabłkami

Dla niektórych wspaniałe wspomnienie z dzieciństwa, dla innych przekleństwo i koszmar. Ja uwielbiam, ale np. moja przyjaciółka nawet nie chce myśleć o tym, że mogłaby go zjeść. Ryż zapiekany z jabłkami. Mi kojarzy się z ciocią Kazią, która przygotowywała najlepszy ryż, kiedy byłam dzieckiem. Mięciutki ryż, lekko kwaskowate jabłka i chrupiąca skórka. Do tego kilka łyżek kwaśnej śmietany to niezapomniany smak, który tutaj - w tym poście -postanowiłam wam przybliżyć.

Składniki:

• szklanka ryżu (ja wykorzystałam jaśminowy, bo bardzo lubię jego aromat, ale może to być najzwyklejszy biały ryż)
• 2 szklanki mleka
• cukier
• łyżeczka cukru waniliowego (przepis na domowy cukier waniliowy znajdziecie tutaj )
• 6 dużych, kwaśnych jabłek
• sok z 1/2 cytryny
• łyżka masła
• cynamon (około 1 łyżeczki)
• 2 łyżki bułki tartej

+ do podania: kwaśna śmietana lub jogurt naturalny

Przygotowanie:

Do garnka wlewamy mleko i wsypujemy ryż. Doprawiamy cukrem i cukrem waniliowym do smaku. Przykrywamy i doprowadzamy do zagotowujemy. Trzeba mleka z ryżem pilnować, bo nie dość, że może wykipieć, to jeszcze może się przypalić. Warto ryż kilka razy zamieszać. Gdy tylko mleko się zagotuje, wyłączamy ogień pod garnkiem. Tak pozostawiamy, pod przykryciem oczywiście, na około 12 - 15 minut. To mój ulubiony sposób gotowania ryżu, dzięki czemu się nie rozgotowuje i jest naprawdę pyszny.

W międzyczasie jabłka obieramy i ścieramy na tarce o grubych oczkach. Skrapiamy sokiem z cytryny i mieszamy. Dzięki temu jabłka nie zbrązowieją i pozostaną apetycznie jasne.

Na dużej patelni rozgrzewamy masło. Wrzucamy jabłka i smażymy wszystko, aż zmiękną i odparują. Na koniec doprawiamy jabłka cynamonem i cukrem do smaku, pamiętając jednak, że ryż jest słodki, więc warto zachować równowagę i nie przesładzać jabłek.

Piekarnik rozgrzewamy do 180 st. C bez termoobiegu.

Gotowy ryż dzielimy na dwie części i jedną wykładamy na dno naczynia żaroodpornego. Na to układamy jabłka i drugą warstwę ryżu.

Wierzch posypujemy bułką tartą i pieczemy około 20 - 25 minut.

Ryż najlepiej smakuje na ciepło!

Smacznego!

domowy cukier waniliowy

Wanilia to jedna z moich ulubionych przypraw do deserów. Świetna z owocami, z czekoladą i różnego rodzaju kremami. Pojawia się w bardzo wielu przepisach, ale tak naprawdę nie łatwo kupić go w sklepie. Tak tak, to co zazwyczaj znajdujemy na półkach sklepowych to nie cukier waniliowy, a cukier wanilinowy. Czym jest cukier wanilinowy? To tańszy substytut cukru waniliowego. Uzyskiwany jest w wyniku zmieszania cukru z waniliną (4-hydroksy-3-metoksybenzaldehyd) lub z etylowaniliną (3-etoksy-4-hydroksybenzaldehyd). Nie brzmi najlepiej prawda? Tak naprawdę to po prostu syntetyczny zamiennik, po prostu chemia. 

Zrobienie domowego cukru waniliowego to banalnie prosta sprawa. Choć naturalna wanilia nie należy do najtańszych, to z jednej laski wychodzi 250 g cukru waniliowego. Można go potem przesypać do szczelnie zamykanego słoiczka i korzystać przez bardzo długi czas. Mi, chociaż gotuję dużo i używam go często, wystarcza na około 9 miesięcy. Laska wanilii kosztuje w sklepie około 8 -10 zł, więc chyba warto, prawda? 

Potrzebujemy:

• 250 g białego cukru 
• 1 laska wanilii

Laskę wanilii przekrajamy wzdłuż i razem z cukrem miksujemy. Całość przesiewamy przez sitko. To, co zostanie na sitku, miksujemy ponownie. Czynność powtarzamy kilkukrotnie. Laska wanilii nie należy do najtańszych, więc „wyciśnijmy” z niej, ile się da. Przesiany cukier przesypujemy do szczelnie zamykanego słoiczka.

frytki idealne

Kilka tygodni temu przypadkiem trafiłam na odcinek polskiej edycji Master Chefa, w którym uczestnicy musieli przygotować idealne "fish and chips", czyli klasyczne w kuchni angielskiej danie, składające się z kawałków smażonej w głębokim tłuszczu ryby i frytek. Pomyślałam wtedy, czy naprawdę usmażenie frytek jest tak proste i każdy to potrafi. Guzik prawda! Do zrobienia frytek idealnych, miękkich w środku, a złotych i chrupiących na zewnątrz potrzeba trzech składników - najlepszych ziemniaków, najlepszego oleju i najlepszej soli. Oczywiście technika smażenia też jest bardzo ważna, ale o tym później.

Ziemniaki. Kartofle. Pyry. Polska jest największym ich eksporterem w Europie. Mamy ponad 120 odmian, jednak tak naprawdę, na rynku dostępnych jest tylko kilka. Na dodatek - niestety - kupując ziemniaki na ryneczku nie mamy pewności, jaki naprawdę gatunek ziemniaków dostajemy. Cytując artykuł z magazynu Kuchnia. "Według Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa powszechne tutaj Irga i Irys stanowią zaledwie 1 proc. ziemniaków, które rosną na polach, tzw. sadzeniaków. Na bazarach jednak tego nie widać.

- To na pewno Irys? - pytam sprzedawczynię na bazarku na warszawskich Szmulkach. - Na pewno! - słyszę. - A da się sprawdzić, że to Irys, a nie Irga? - drążę. - Oczywiście! Irys ma jasną skórkę, a Irga jest bardziej różowa - przekonuje kobieta. 

Kolejna handlarka przy rondzie stołecznym Wiatraczna również zapewnia, że ma tylko Irgi i Irysy. 

- Irga jest okrągła, a Irys bardziej półdługi i skórkę ma białą - zapewnia.

Inny sprzedawca, który handluje ziemniakami od 15 lat, jest bardziej szczery. - Ja sam mam Lordy. Irgę kupuję na giełdzie, ale to jest loteria. Nie sposób ich odróżnić od innych ziemniaków i trzeba wierzyć plantatorowi na słowo." 

Dlatego ja kupuję ziemniaki w marketach, w paczkach. Według polskiego prawa producent musi podpisać produkt, jaki sprzedaje. 

Jeśli już wiemy, gdzie kupić ziemniaki, czas wybrać ich gatunek do przygotowania frytek. Najlepsze będą ziemniaki o zawartości skrobi od 15 do 18 %, które "mają dużo mąki". Sprawdzą się tu odmiany takie jak: Fresco, Augusta, Etola, Etiuda, Finezja, Legenda, Jelly i Syrena. 

Jak już kupimy ziemniaki idealne, czas wybrać olej. Tak tak, olej, nie żadną oliwę. Chodzi o to, by tłuszcz miał jak najwyższą temperaturę spalania. Ja osobiście smażę frytki na oleju słonecznikowym, ale jadłam kiedyś frytki smażone na łoju wołowym i wyrwały z butów!

Teraz sól. Tutaj mogą zacząć się kontrowersje, bo przecież sól to sól. I tu znowu guzik prawda! W sklepach dostępne są sól kuchenna, zwana solą warzoną, sól kamienna (taka jak z Wieliczki), sól morska, a także te bardziej egzotyczne jak himalajska, peruwiańska czy sól Maldon. Ja najbardziej lubię różową sól himalajską, już dość popularną i dostępną nawet w małych sklepach oraz sól Maldon, ale ją trudniej kupić. To sól morska, naturalnie odparowywana w hrabstwie Essex, bardzo bogata w magnez i wapń. Te dwie sole są delikatniejsze np. od soli kamiennej.

Jeśli mamy już przygotowane najlepsze składniki możemy przygotować frytki idealne!


Potrzebujemy:

• 1 kg ziemniaków
• około 1,5 litra oleju 
• sól

+ ewentualnie dodatki - w moim przypadku odrobina świeżego rozmarynu i szczypta świeżo zmielonego pieprzu

Przygotowanie:

Ziemniaki obieramy (lub nie), kroimy na frytki, myjemy i dokładnie osuszamy. Wrzucanie mokrych ziemniaków do rozgrzanego oleju jest niebezpieczne, dlatego warto się postarać, by później nie płakać po poparzeniach.

Do dużego garnka wlewamy olej. Nie więcej niż do połowy wysokości (to też kwestia bezpieczeństwa). Rozgrzewamy go do 140 st. C (jeśli nie macie termometru, olej będzie gotowy do smażenia, jeśli zacznie skwierczeć, gdy wrzucicie surową frytkę).

Delikatnie, najlepiej za pomocą łyżki cedzakowej wrzucamy ziemniaki do oleju. Smażymy na średnim ogniu około 7 - 8 minut, aż ziemniaki zmiękną, ale się nie zarumienią. Po tym czasie wyciągamy je z garnka i zostawiamy do przestygnięcia.

W tym czasie, gdy ziemniaki stygną, rozgrzewamy olej mocniej, do 180 st. C. Jak to sprawdzić? Wrzućcie jedną frytkę i zobaczcie, co się dzieje. Jeśli olej mocno skwierczy, a ziemniak mocno się rumieni, to czas wrzucić resztę. Jeśli nie, rozgrzewamy olej bardziej.

Do bardzo gorącego oleju wrzucamy lekko przestudzone frytki. Najlepiej w dwóch partiach, żeby zbyt mocno nie obniżać temperatury oleju. Smażymy aż pięknie się zarumienią.

Gotowe frytki wrzucamy na kilkadziesiąt sekund na ręcznik papierowy, by odsączyć nadmiar tłuszczu.

Frytki doprawiamy po swojemu i podajemy! Od razu, natychmiast!

Smacznego!

chleb pszenny z chrupiącą skórką

Pieczenie chleba wreszcie zaczęło sprawiać mi frajdę. Oczywiście, wciąż nie zawsze mi się udaje. Ciągle, co jakiś czas wyrzucam do śmietnika bochenki twarde jak skała, podobne z wyglądu bardziej do latającego spodka niż do chleba. Nie poddaję się jednak i co jakiś czas szukam przepisu idealnego. Szczególnie od kiedy mam robota kuchennego i nie muszę zagniatać ciasta ręcznie. Tak tak, to była główna przyczyna, dlaczego domowy chleb pojawiał się w szyszkinowej kuchni stosunkowo rzadko.

Przepis pochodzi ze strony chleby.info i naprawdę daje radę.

Składniki na dwa bochenki:

• 700 g mąki pszennej chlebowej (typ 750)
• 300 ml wody
• 130 ml mleka
• 2 łyżeczki soli
• 2 łyżeczki cukru
• 2 łyżeczki drożdży instant

na pomadę:

• 100 ml wody
• 1 czubata łyżeczka mąki
• szczypta soli

Przygotowanie:

Wszystkie składniki na ciasto łączymy ze sobą. Wyrabiamy ręcznie około 15 minut lub 10 minut robotem, aż ciasto będzie gładkie i elastyczne. Przykrywamy czystą ściereczką i zostawiamy do wyrośnięcia na godzinę. Po tym czasie dzielimy ciasto na dwie równe części i formujemy z nich bochenki. Układany na wyłożonej papierem do pieczenia blasze z piekarnika. Papier można dodatkowo oprószyć mąką. Przykrywamy ściereczką i znowu zostawiamy na 1 godzinę do wyrośnięcia.

Piekarnik rozgrzewamy do 230 st. C bez termoobiegu i w tym czasie robimy pomadę. Do malutkiego rondelka wlewamy  wodę, mąkę i sól. Doprowadzamy do wrzenia, mieszamy i ściągamy z ognia.

Teraz możecie naciąć chleb lub nie. Ja nie nacięłam (bo zapomniałam :)) i chleb w kilku miejscach popękał. Zupełnie mi to nie przeszkadza. Nacięcia służą właśnie temu, żeby chleb rozszedł się w kontrolowany sposób. Więc jeżeli chcecie mieć ładny, to zróbcie 3-4 skośne nacięcia w poprzek.

Wyrośnięty chleb smarujemy obficie pomadą, im więcej, tym chleb będzie bardziej chrupiący.

Teraz chleb wstawiamy do nagrzanego piekarnika i pieczemy 10 minut. Po tym czasie zmniejszamy temperaturę do 180 st. C i pieczemy jeszcze 30 minut, aż chleb będzie rumiany.

Gorący chleb pozostawiamy do ostygnięcia na kratce, chociaż mi najbardziej smakował jakieś 5 minut po wyciągnięciu z piekarnika, z odrobiną roztapiającego się masła. 

Smacznego!

muffiny dyniowe ze słonymi orzechami

Czas na dynię w pełni. Dlatego po raz kolejny wykorzystałam ją do przygotowania deseru. Połączenie słodkiego puree dyniowego z cynamonem i słonymi orzeszkami to naprawdę świetna sprawa. Muffiny są miękkie, delikatne, ale pełne smaku z chrupiącymi elementami. Jeśli macie ochotę, udekorujcie je polewą czekoladą lub odrobiną słodkiej polewy krówkowej. Mi jednak najbardziej smakują saute, bez dodatków, takie jak wychodzą z piekarnika.

Składniki (na około 24 muffiny):

• około 400 g dyni (najlepiej piżmowej, bo jest najsłodsza)
• 300 g cukru
• 300 g mąki pszennej
• 4 duże jajka w wolnego chowu
• 175 ml oleju
• 100 g solonych orzechów (u mnie macadamia, możecie jednak wykorzystać także np. solone fistaszki lub pistacje), lekko posiekanych
• 1,5 łyżeczki proszku do pieczenia
• szczypta soli
• łyżeczka cynamonu

Przygotowanie:

Zaczynamy od upieczenia dyni. Ja zrobiłam to dzień wcześniej, dzięki temu nie musiałam czekać aż ostygnie. Piekarnik rozgrzewamy do 200 st. C. Dynię kroimy na duże kawałki i wstawiamy do piekarnika na około 40 minut, aż będzie całkowicie miękka. Upieczoną dynię zostawiamy do ostygnięcia. Ostudzoną dynię blendujemy lub przecieramy na gładkie puree.

Piekarnik rozgrzewamy do 180 st. C.

Do dużej miski przekładamy dyniowe puree, wsypujemy cukier, wbijamy jajka i dodajemy szczyptę soli, cynamon, proszek do pieczenia, mąkę i olej i miksujemy wszystko dokładnie. Postarajcie się nie miksować ciasta zbyt długo, żeby muffiny nie stały się gumowate. Chodzi tylko o połączenie składników.

Do ciasta dodajemy orzechy i szybko mieszamy. Ciasto przekładamy do formy na muffiny wyłożonej papierowymi papilotkami do 3/4 wysokości.

Muffiny pieczemy 20 - 25 minut, a upieczone odstawiamy do całkowitego ostygnięcia, chociaż świetnie smakują na ciepło :)

Smacznego!

jajka po benedyktyńsku (eggs Benedict)

Dość współczesna legenda mówi, że pomysł na to danie pochodzi sprzed lat z hotelu Waldorf - Astoria w Nowym Jorku. Pewnego razu wpadł do hotelowej restauracji skacowany broker i zażyczył sobie właśnie takiego śniadania. Pomysł spodobał się tamtejszemu maître d’hôtel, eggs Benedict zostało włączone do menu, a po ponad stu latach wciąż jest cholernie popularne. 

Dzisiaj jajka po benedyktyńsku składają się z kawałka pieczywa (w oryginale angielski muffin - uwaga! nie ma nic wspólnego z muffinami, które znamy, bardziej do tych, podawanych na śniadanie w McDonald's), trochę zielenimy, podsmażonych plastrów wędzonej szynki lub boczku, jajka w koszulce i sosu holenderskiego na wierzchu. Nie brzmi lekko, prawda?

Chociaż jajka po benedyktyńsku należą do dań klasycznych, to nie jest to prosta sprawa. I chociaż ugotowanie jajka w koszulce wymaga po prostu wprawy i kilkunastu czy kilkudziesięciu zepsutych jajek, to już z sosem holenderskim jest inaczej. Czasem wychodzi, a czasem nie. Czasem zależy to od żółtek, czasem od masła i tak to jest, że nigdy nie wiadomo do końca, czy "holender" się nie zważy. Dlatego nie wolno się poddawać, bo nawet szefom kuchni czasem się nie udaje.

Pomysł na sos holenderski wykorzystany w tym przepisie pochodzi od Jamiego Olivera, który do klasyka dodał odrobinę ostrej musztardy. Mi to bardzo odpowiada, zaostrza smak i diabelnie pasuje do jajka i boczku.


Potrzebujemy (na 4 osoby):

• 4 jajka
• 4 kromki dobrej jakości chleba lub innego rodzaju pieczywa
• garść liści sałaty lub szpinaku
• 8 plastrów wędzonego boczku lub szynki
• łyżka octu (klasycznego 10 %)

sos:

• 2 żółtka jajek
• 1 łyżeczka ostrej musztardy
• 1 łyżka soku z cytryny
• 100 g masła
• sól i świeżo mielony pieprz

Przygotowanie:

przygotowanie sosu:

W małym rondelku rozpuszczamy masło na małym ogniu, tak by nie zaczęło się przypalać. Można to zrobić w mikrofalówce.

W małym rondelku zagotowujemy wodę. Będziemy przygotowywać sos w kąpieli wodnej.

Do metalowej miski wbijamy żółtka. Dodajemy sok z cytryny i musztardę. Miskę ustawiamy na garnku z wrzątkiem i ubijamy trzepaczką, aż wszystko zacznie gęstnieć. Nie wolno przestawać mieszać!

Gdy sos zaczyna gęstnieć, powoli stopniowo wlewamy masło. Ciągle mieszamy!!! Będziecie widzieć, gdy sos jest gotowy. Jest gęsty i jasnożółty. Jeśli wam się zważy, możecie spróbować przełożyć miskę z sosem do większej, wypełnionej lodem i ubijać. Może się uda go uratować. A może nie... :)

Na koniec sos doprawiamy szczyptą soli i pieprzu.

przygotowanie jajek w koszulce:

W rondelku zagotowujemy wodę (około 1 litra), wlewamy łyżkę octu. 

Jajka pojedynczo wbijamy do małego kubeczka. W gotującej wodzie robimy łyżką wir, wlewamy delikatnie jajko z kubeczka, z jak najmniejszej wysokości do "wirującej" wody. Po chwili jajko owinie się wokół siebie i będzie idealnie okrągłe. Jeśli macie kilka jajek, spuszczajcie je jedno po drugim tak, by kolejne goniły te wcześniejsze, gdy płyną z prądem wokół garnka. 

Jajka gotujemy około 3 minut. Testujcie dotykiem w czasie gotowania (ostrożnie wyciągamy łyżką cedzakową, uwaga! są bardzo delikatne), mają odbijać pod palcem. 

Po wyjęciu z wody, jajka delikatnie osuszamy czystą ściereczką lub ręcznikiem papierowym

przygotowanie jajek po benedyktyńsku:

Plastry chleba podpiekamy w tosterze.

Boczek lub szynkę układamy na patelni i podsmażamy, aż się pięknie zarumienią. Gotowe odkładamy na chwilę na papierowy ręcznik, by odsączyć nadmiar tłuszczu.

Teraz możemy wszystko ułożyć na talerzu. Na spód idzie chleb. Możecie posmarować go masłem, ale ja uważam, że sos i rozlewające się żółtko wystarczająco go nasączają. Na chleb układamy trochę zieleniny, a na to dwa plastry boczku. Na wierzchu kładziemy jajko i polewamy go łyżką lub dwiema sosu. Jeszcze tylko szczypta świeżo mielonego pieprzu i gotowe!

Jemy od razu, na gorąco!

Smacznego!